The wild East

Na een korte vlucht vanuit Kuala Lumpur kwamen we aan in het zonnige Siem Reap! Met de Cambodjaanse versie van de tuktuk werden we naar het hostel gebracht, dit komt neer op een motor met daar achter een soort kleine koets. Onderweg zaten we gelijk weer in de vertrouwde Aziatische chaos met de honderden scooters en streetfood kraampjes. We verbleven in een gezellig hostel waar iedereen het grootste deel van de dag met een biertje bij het zwemband hangt. Toch wel lekker om na twee weken Maleisië nu weer in het echte backpackers wereldje te zijn. Die avond zijn we met een groep van het hostel naar de bekende Pubstreet gegaan waar het echt een gekkenhuis was op straat. We eindigden de nacht in een club waar de feestende eigenaar, twee druppels water Mr. Chow uit de Hangover, crowdsurfend over het publiek ging. Echt een top avond gehad hier, beetje jammer alleen dat drie uur later de wekker alweer ging voor een volle dag in Ankor Wat. Dezelfde tuktuk driver als die ons de dag ervoor van het vliegveld had opgepikt gaf ons een tour langs de tempels in het gebied. De grote eeuwen oude tempels waren indrukwekkend om te zien en je krijgt er bijna een soort spiritueel gevoel van als je er rondloopt. Ik denk dat als je er een week zou rondlopen je nog steeds weer nieuwe details ontdekt, mijn favoriet was een tempel waar met heel veel kracht een boom doorheen is gegroeid. Toch hadden wij na een dagje onze portie tempels ook wel weer gehad want na de vijfde merk je toch wel dat de meeste behoorlijk op elkaar lijken.

Voor de volgende dag hadden we ook wel iets bijzonders gepland, namelijk een tocht door de omliggende dorpen en rijstvelden te paard! De foto’s en recensies op TripAdvisor zagen er geweldig uit dus dit leek ons de perfecte manier om wat meer van de omgeving te zien. De eerste helft van de rit verliep ook prima maar we hadden al snel door dat wij iets meer ervaring hadden dan de twee gidsen die met ons mee waren. Toen we na een korte break weer opstapten schrok het paard van de ene gids ergens van en zette het op een rennen. De gids viel er gelijk vanaf en het volgende moment zag ik de andere twee paarden er in blinde paniek achteraan stormen. Ik kon er net op tijd nog afspringen om mijn paard vast te grijpen, maar vervolgens stond ik daar alleen met de gevallen gids en waren Miriam en de tweede gids nergens te bekennen. We zijn maar richting de ranch gaan lopen en onderweg werden we vol ongeloof door de locals aangestaard want die hadden het hele tafereel natuurlijk zien gebeuren. Niemand kon me vertellen hoe het was afgelopen en of Mir oké was dus ik was zo blij toen we haar en de gids eindelijk vonden. Ze had dwars door de straten en het verkeer geracet en toen duidelijk werd dat de paarden echt met geen mogelijkheid meer te stoppen waren heeft ze zich laten vallen in een bocht. Afgezien van wat kleine verwondingen is het allemaal goed afgelopen maar we zullen het voortaan wel weer gewoon bij de standaard vervoersmiddelen houden..

Die avond hebben we een nachtbus naar Sihanoukville genomen, een kustplaats in het zuiden van Cambodja. We lagen lekker knus tegen elkaar aan en op dit soort momenten ben ik altijd wel blij dat ik niet naast een vreemde hoef te liggen. We kwamen s’ochtends aan en konden gelijk mee op de speedboot naar het eiland Koh Rong. De zee was alleen nogal heftig die ochtend en de golven werden op een gegeven moment zo hoog dat we moesten omdraaien. Compleet doorweekt kwamen we terug aan in Sihanoukville waar we een aantal uur hebben gewacht tot de zee rustig genoeg was om weer te vertrekken. De lange reis en het wachten werd uiteindelijk helemaal goed gemaakt toen we aankwamen bij onze bestemming op Coconut Beach. Wauw ik heb nog nooit in mijn leven zo’n mooi parelwit strand gezien. We sliepen in een tent (wel met matras en ventilator) op het strand en zijn er drie nachten gebleven. S’nachts hoor je de geluiden van de zee en zie je er een spectaculaire sterrenhemel. Behalve een boekje lezen en een duik in de zee was hier niet veel te doen maar dat was ook eigenlijk precies wat we even nodig hadden.

Hierna zijn we naar Koh Rong Sanloem gegaan, een eiland waar het echt back to basics is: er is geen internet of warm water en er is alleen stroom als het donker is. Wel vind je er heel veel gezelligheid en prachtige verlaten stranden. We zijn hier met een hele groep gaan snorkelen en barbecueën met zelf gevangen vis (oke niet door mij geef ik toe). We hebben op de boot de zonsondergang bekeken terwijl All I Want For Christmas uit de speakers klonk, iets wat ik niet snel zal vergeten. S’avonds is het meestal de hele avond happy hour en word er afgesloten met een kampvuur bij het strand. Dan loopt ook iedereen de zee in om het lichtgevende plankton te bewonderen, we hebben het al een paar keer gezien maar dat blijft iets magisch hebben! We hebben zo’n leuke tijd gehad op dit eiland en zoveel mensen leren kennen, ik denk dat het feit dat niemand een telefoon bij zich heeft daar ook wel aan heeft bijgedragen. Mijn iPhone heeft het trouwens begeven en ik loop nu rond met de Aziatische nep versie. Ik ben wel bang dat als ik over tien jaar terug zou gaan ik het hier niet meer terug herken. De eilanden zijn namelijk ook ontdekt door Chinese investeerders en je ziet overal borden staan met de toekomstige bouwprojecten, echt heel zonde. 

Onze laatste dagen in Cambodja hebben we doorgebracht in de hoofdstad Phnom Penh. Hier hoort een bezoek aan de killingfields ook bij en dat heeft wel diepe indruk gemaakt. Echt bizar dat dit land zo recent nog zo’n verschrikkelijke periode heeft doorgemaakt waarbij drie miljoen mensen (ruim 1/4 van de hele bevolking) is vermoord. Ondanks dat dit trauma natuurlijk nog steeds aanwezig is kun je hier bij de Cambodjanen zelf weinig van merken, net zoals in de rest van ZO Azië gaan mensen hier met een glimlach op hun gezicht door het leven. Morgen vertrekken we alweer naar ons vijfde en laatste land: Vietnam!!